Prolog

Czy może być gorzej niż jest? Nie mam koleżanek ani przyjaciół a ojca wcale nie obchodzę. Czuję się samotna i niechciana. Zawsze spędzałam dużo czasu z mamą , a teraz po jej śmierci jakoś zamknęłam się w sobie. Nie mam prawdziwych przyjaciół, a może zacznijmy od tego że nigdy ich nie miałam. Po prostu... nikt mnie nie kocha. To jest takie okropne uczucie, że nikomu jego nie życzę. Dlatego też bardzo często się tnę. Blizna za blizną. To zadaje mi jakby.. lekką ulgę? jakby odciążało mnie od problemów i zmartwień. Zawsze gdy przechodzę po parku i widzę jak idzie kochająca się rodzinka , mam łzy w oczach. Przed śmiercią mamy też tak miałam. Byliśmy jedną, wielką, szczęśliwą rodziną lecz po śmierci wszystko się zmieniło. Tata zaczął o wiele więcej pracować, wyjeżdżać w interesach że bardzo rzadko widuję go w domu. Przestał się mną interesować. Czuję się jakbym była dla niego jakimś wielkim ciężarem, niepotrzebnym balastem. Często w nocy płaczę, bo to pomaga mi oddać swoje uczucia. Czasem nie chce mi się żyć. Kilka razy myślałam o samobójstwie, ale czy to coś da ? czy to pomoże uciec mi od problemów?. Jedyne co mnie trzyma przy życiu to muzyka. Lubie sobie gdzieś iść nad jeziorko czy coś, usiąść pod drzewem i grać na gitarze. Zawsze biorę ze sobą także zeszyt w którym zapisuję piosenki. Muzyka jest czymś wspaniałym... czymś co odciąga mnie od rzeczywistości i pozwala zapomnieć o otaczającym mnie świecie...

.            .                .                .                   .                  .                .                 .               .                  .
Prolog jakiś taki mi nie wyszedł jak chciałam. Miał być lepszy no ale trudno. Mam nadzieje że chociaż troszkę wam się podoba i będziecie mieli ochotę czytać dalej :). Być może jeszcze dziś napiszę i wstawię pierwszy rozdział, więc potrzebuję w e n y..  Trzymajcie się narazka :D

Komentujcie ;3